حامیان خارج نشین جریان فتنه به جان هم افتاده اند

کدیور در شب‌ قدر در راکویل، (حاشیه واشینگتن دی‌سی)، به نظرات سروش و گنجی و موسوی درباره‌ی فقه و فقها تاخت. حمله کدیور متوجه دیدگاه «اسلام بدون روحانیت» سروش و «اسلام فقیهان-باستان‌شناسان درد افزا»ی گنجی واسلام رحمانی موسوی است.

کدیور در بخشی از این سخنرانی می‌گوید که بعضی در تحلیل‌شان از بحران، مشکل را فقه می‌دانند و اسلام فقاهتی، چون فقیه جامع الشرایطی بر زمام امور است پس آنچه می‌گذرد در زندان و غیر زندان جامعه ناشی از دید فقهی و شریعت است و این افراد اشکال را در فقهی و شریعت می‌بینند. کدیور می‌گوید که بر اساس نگاه این گروه، حذف فقه باعث می‌شود اسلام درست شود.. این بخش اشاره‌اش به گفته‌های اکبر گنجی و عبدالکریم سروش است. چون عبدالکریم سروش در سخنرانی چند سال پیش خود در لندن، از اسلام بدون روحانیت دفاع کرده بود، و سال پیش هم گفت که «چراغ دین دود می‌کند و دود این چراغ همان فقه است».

سروش، کل دستگاه فقهی را از آن جوامع کهن می‌داند و بر این باور است که در دوران جدید باید به حقوق مدرن عمل کرد. اکبر گنجی نیز در سخنرانی‌ها و مقالات اخیرش، مفهومی ساخته است به نام «اسلام فقیهان-باستان‌شناسان درد افزا» و نشان می‌دهد که آنچه در  ایران می‌گذرد  عمل به احکام فقهی است. گنجی و سروش فقه را عامل مسائل و مشکلات سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی کشور جلوه داده‌اند.

کدیور با انتقاد از اسلامی که مدتی است موسوی بر سر زبان دارد می گوید: مدتی است به پسوندهایی که با اسلام به کار می بریم توجه کرده ام مثلا اسلام رحمانی،این تعبیرات نوعی  تقلیل گرائی برای اسلام است. وی ادامه می دهد:بعضی در تحلیل این بحران مشکل را فقه می‌دانند و اسلام فقاهتی... چون فقیه جامع الشرایطی بر زمام امور است پس آنچه می‌گذرد ناشی از دید فقهی و شریعت است، خوب اینها نادرست است وی درباره حرفهای سروش و استناد آن به سخنان مولانا و این عربی میگوید:اگر ما ایرانیان بخواهیم افتخار کنیم به حافظ و مولاناست، پیرو ابن عربی بودن افتخار دارد. اینگونه نیست که فقه قابل وهن باشد. فقه محققین الفقها افتخار دارد. ما بیائیم ندانسته حرف غافلان اهل ظاهر را به عنوان محققان فقیهان بنشانیم می‌شود جفا به متخصصان، این گونه سخن گفتن خلاف اخلاق علمی است. کدیور ادامه می دهد:اگر به دنبال ایجاد تقابل میان عرفا و فقها هستیم نه محققین العرفا را شناختیم نه محققین الفقها را بسیاری از بزرگان ما در هر دو زمینه متخصص بوده‌اند.